Einde real life safari

Denkend aan kortstondige ontmoetingen met mede reizigers
schijnt de wereld verdeeld te zijn in questers and sqautters.
For questers, something always beckoned just over the hill? They want to plant seeds, sometimes literally, sometimes in a general sense: seeds of change, of enterprise, of improvement(E.H.) Zo ook Jannes en Valerie. Het helpen met leren of het zorgen voor mensen. Geld is een middel geen doel. Meestal opportunistisch van aard.Beetje wereld vreemd ook. Was een shock voor Jannes toen ik hem vertelde dat rond zijn geboorte op nog geen 800 km van zijn achter deur de mensen mekaar met bosjes over de kling joegen om zo nodig zelfstandige staten te stichten en nu, nu willen ze allemaal in de EU.
Dus waarom heb je het idee dat het in Afrika sneller en beter zal gaan?



Voor Valerie, onbegrijplijk waarschijnlijk dat die dure, goeie pillen ook gewoon uit India komen. Heeft iemand alleen verschrikkelijk veel winst opgemaakt door er een andere verpakking in het Engels om te doen. Helemaal schokkend , dat als je in Kenia een kind in leven probeert te houden, dat in het buurland de afgelopen 20 jaar, 2miljoen gezonde mensen mekaar de kop insloegen.Waarom 1 ongezonde in leven houden? Maar dat zeg je dan niet.


Het is zoals Churchill(ja die van Gordon)ooit sprak: als je jong bent en geen socialist dan heb je geen hart, als je oud bent en geen kapitalist dan heb je geen verstand.
Jannes, die red het wel. Wordt in de toekomst, na zijn studie een wereld verbeteraar met verstand zaken, door echte ervaringen. En Valerie, och als je 5 minuten voor je vertrek, op het vliegveld, je testament schrijft dan heb je het voor mij helemaal gemaakt met 74 jaar.


En ik? Nou voor zij die het lezen. Vrijdag 03.15 gaat het vliegtuig weer.
Deze keer naar Nairoby.Vandaar met de bus naar Mombassa en dan wederom naar Lamu.Wederom een real life safari ipv een wildlife. Volgens mij maakt het fysiek niet zo heel verschil of je plat gedrukt wordt door een gorrila of door een paar honderd mensen die op de boot willen. Bovendien biedt Animal planet ook heel aardige beelden van deze alom bekende BIG 5 zonder gezelschap van 5 sterren luxe gewende, alles al hebbende in het leven zeer geslaagde medesafiristen met de daarbij behorende sociale irritaties en frustraties. Van mijn kant natuurlijk
Bovendien heb ik een belofte in te lossen.Vistechniek verbeteraar voor de ontwikkeling van Shella.
I maybe sometime.
.

Oud Mombassa

Moest nog even gesiteseend worden voor een weinig.
Eindelijk een taxi chauffeur gevonden die het wel aandurfde.
Ook hierbij kwam de militaire kennis weer goed van pas. Als je weet hoe laat waar de zon staat weet je soms ook waar de zee ligt en denk je dat je de goede kant op gaat.
Was enige tijd in de veronderstelling dat ik in een nieuwbouwwijk terecht zou komen, waar ik een oud verhaal te horen zou krijgen. Mombassa was toch weer groter dan ik dacht. De vuil toename nam toe naarmate de straten smaller werden. Logisch er kan geen vuilnis auto komen. Het aantal mensen ook, zo leek het. Maar misschien had dat ook te maken met de smallere straten ? Dan heb je minder ruimte om ze te verdelen.
Druk is in deze het verkeerde woord. Meer dan gezellig is beter.




Begreep opeens waarom de chauffeurs niet zo happig waren om hier naar binnen te gaan.
Iedereen kijkt narrig als je met een auto door deze straten komt. Je moet door de markt kramen heen om verder te komen.
Een Tuc tuc laat een ezel schrikken. De ezel, geen zijspiegels, auto wijkt uit,auto een zijspiegel minder.1-0 voor de ezels. Heerlijke tafrelen. Jammer dat ik het niet kon verstaan. Een bijzondere ervaring oud Mombassa. Ooit de rijke buurt waar de slaven handelaren woonden . Nu een verzameling grauwe bouwvallen, vuil en heel veel mensen allemaal aan de GSM. Moet je voorstellen, dat ze 200 jaar terug een GSM hadden. Al die slaven bellen; sorry schat kom voorlopig even niet thuis en ja, ik heb ook nog geen SIM kaartje voor daarginder!. Nee vroeger was het allemaal een stuk beter,die zorg had je niet. Ben ik wel bereikbaar!

De weg naar het vliegveld is de weg naar het einde van deze reis.
Dan ga je nadenken over alle ontmoetingen en waarom het hier anders is. Minder gecontroleerd. Ongeorganiseerd,corrupter, vuiler,armoediger.
Het bedelen, ongegeneerd vragen om geld,opdringerigheid bij het aanbieden van diensten,niet op tijd zijn op alles ja zeggen zelf als je Nederlands tegen ze lult, kleine irritaties.
Maar uiteindelijk is dat natuurlijk niets vergeleken bij het kolonialiseren van een hele eilanden groep voor een paar honderd jaar. Das pas irritant. Voor die eiland bewoners voor de duidelijkheid. De aantallen mensen die nog in hutten ,tenten of ander onverklaarbaar bewoonde onderkomens huizen. Een groot gebrek aan santaire voorzienigen en de smerigheid daarvan. Je hebt echt niet genoeg aan de landsvoorraad desinfecterende handgel om alhier14 dagen hygisch door te komen. Het stelt gerust dat die Afrikanen dat ook niet gebruiken. Je vraagt je af hoe het zover heeft kunnen komen. Het ging toch immers zo goed met Kenia toen de blanken het hier regelden. Ja het ging heel goed. Vooral met de blanken. Ik moest terug denken aan de woorden van Elspeth Huxley opgetekend rond 1920:

From the earliest moment the character of a well-brought-up European child is poured like jelly into a mould of strict routine, and sets in it, whereas African children are permitted to escape this treatment. Since routine is simply a means of controlling time, Europeans, are better at it, and therefore accomplish more in a day, a month, or year. They pay in monotony. Africans control time less efficiently, but enjoy it more: they pay in stagnation.






En dat zie je bijna overal ondanks alle zooi en tegenslag ze lachen altijd. Boosheid duurt maar kort. Kan wel heel hevig zijn maar daarna gaan we gewoon verder.
Anders dan bij ons, wij vergeten en vergeven heel moeilijk. Afspraak is afspraak.
De bus moet op tijd komen. Hier zijn ze al blij als er een bus komt. En anders wacht je toch ff. Morgen weer een dag en meestal wacht je niet alleen.En heel belangrijk bijna altijd schijnt de zon

Mombassa

Nou dat wist Jannes wel.
Het People Inn voor 600 knoeten( 7$) en ze passen op je bagage!?.
Helaas moest Jannes die zelfde avond op de bus.
Het bordje: no drugs no, alcohol no, prostitutes deed me besluiten om elders te gaan verkeren. Je weet hoe dat gaat als het verboden is. De hele nacht tering herrie en lui die vooral wat van jou willen. Nee dan maar 3 $ meer betalen. Voor dat geld heb je dan koud gewassen lakens, geen klamboe een vonkende ventilator en eigen bad&boutfaciliteit.
Wel prettig dat je niet in de drek van een ander hoeft te staan.


Twee hoog geen nooduitgang en een stalen deur maar wel een raampje. Tja, best wel hoog als je bij brand naar beneden moet springen. Niet dat er veel te branden viel, maar je weet nooit. Terwijl ik mij verstrooide aan een alleraardigst stukje literatuur aangaande Kenia, viel de stroom uit. De temperatuur steeg onmiddelijk. Wat zo’n ventilator al niet doet in die hitte. Pest herrie op de gang, krijsen en gevloek, slaan met deuren.
Zal toch niet waar wezen dat ze een overval hebben gepland in het donker? Snel de stoel op enige afstand voor de deur gelegd zodat enig onverlaat eerst zijn poten zou breken in het donker.. zodat ik alle tijd had om wakker te worden. Wakker werd ik van de opstartende ventilator. Gelukkig enige verkoeling.
Na helemaal geadapteerd te zijn in Mombassa lag er nog een reisdoel. De ferry.
Door mijn collega(dienst) beschreven als “levens gevaarlijk” minimaal met z’n tweeen en blijf vooral in de auto. Dat zou een probleem worden, geen auto en ik was alleen.Maar de ferry was gratis volgens mijn LPt.
Althans 20 jaar geleden. Geheel vertrouwend op de locale kennis van de Tuc TUC driver belande ik aan de verkeerde kant van de haven niet zijnde de overkant. Zelfs op deze afstand was al waar te nemen dat het een drukte van belang was. Dat krijg je altijd als iets gratis is.Het was duwen en persen bij de ingang. Iedereen wil, ook hier, als eerste. Door het missen van de ene ferry stond ik vooraan voor de volgende.Honderden kenianen achter me. Ja en als dat gaat drukken dan krijg je zo’n ‘Heinzel’ effect. Snapte nu waarom je in de auto moest blijven. Als eerste aan gekomen op de boot was er genoeg ruimte en zon op het zonne terras. Gaf een prachtig uitzicht op de Kenianen die allemaal naar de ander kant moesten om aan het werk te gaan.
Terwijl de ‘versa’ langszij passeerde dacht ik; waarom regelen we/ze het nou niet zo- dat een ieder aan/op z’n eigen kant aan het werk gaat? Maar dat zou dan weer het einde van de ferry betekenen. Zelden zo een prachtige boot tocht gemaakt voor zo weinig geld.

Na een uurtje heen en weer varen had ik het wel gezien.het oude gedeelte van Mombassa moest nog even bezocht worden

Jannes

Tijdens een dagje “sport vissen” met BBQ ontmoette ik Jannes.
Jannes is van Duitse origine, 19 jaar oud ontwikkelings werker in Uganda
Geeft les in geschiedenis, wiskunde Engels en Duits.Duits was niet verplicht maar de kinderen vonden het zo leuk aldaar?? Jannes vol idealen en dan de zee op.
Na een kwartiertje buitengaats zag ik de klassieke houding. Rug tegen de mast, armen stijf langs het lichaam, proberen iedere beweging tegen te gaan de “blik” strak op de horizon. Schipper kruiste m’n blik en we haalden onze schouders op.
Ik adviseerde Jannes achter in de boot te gaan zitten daar schommelde het minder en zou hij zich beter voelen. Dit deed ik niet uit medelijden met die Teutoon, wel nee ik moest zorgen dat tie benedenwinds zat. Vomeren bestaat namelijk, voor de omstander, uit drie waarnemingen Het geluid, het is opvallend hoe beschaafd zachtjes Afrikanen spugen vergeleken met hun bulkende europese broeders, heeft waarschijnlijk alles te maken met omgevings geluiden en leeuwen die op de loer liggen.
Het zien, de keurig ingetogen vlokken gal en wit schuim, wederom van de zuiderlingen tegen de vaak door alcohol gedreven hogedruk stralen van de noorderling.
Alhoewel er zijn uitzonderingen. Recentelijk een broodje shoarma aan het eten in Khartoum. Achter me gaat een in Jalaha geklede man zitten. Op zaterdag, dan kan dan kom je net uit de Moskee. Khad al het idee dat ie niet fris was en redelijk bezopen. Viel eerts met z’n klep in de shorma saus, in slaap. Plots (ook hier al) stond ie op, maakte enkele wankele stappen en spoog met 3 stoten van ongeveer 1,5 meter het formaat medium pizza over de vloer. Om vervolgens naar buiten te waggelen.
Terwijl ik m’n laatste hap doorslikte en nog even dacht wie het op zou ruimen, waarschuwde ik m’n maat. Weg wezen hier, hier kan ik echt niet tegen. Diep blijven uitademen, terwijl je in diepe ademnood de tent verlaat. Tja het is de lucht.de derde waarneming. Echt ik kan er niet tegen. Het lijkt wel of er een stofje in m’n hersens zit wat spontaan een wedstrijd wil organiseren in; wie heeft het meeste of komt het verste kots festijn.
Onze Tuetoon bleef beneden winds. Hetzelfde recept als voorheen. Geef ze water, dan hebben ze wat om te kotsen anders doet het zo zeer.
In al z’n ellende deelde hij ons dapper mede; dat we voor hem niet terug hoefde.
Ik knikte begrijpelijk en vertelde hem dat ik al eerder mensen aan de mast had gebonden.
Soms willen ze overboord springen en het was nog best wel een eind zwemmen.
Bovendien er was betaald. En zoals Kniertje sprak: de vis wordt duur betaald.
Met de kant naderend knapte Jannes zienderogen op. Eenmaal binnen de lagune was hij weer geheel aanspreekbaar en kon zelfs al mee denken aan het roosteren van de gevangen vis. Eenmaal in gesprek bleek Jannes een bijzonder mens. Idealistisch veel geleerd maar een wat naief wereld beeld. Ik geef toe, niet een ieder hoeft in mijn cinisme te delen. Jannes was helemaal uit Entebbe( Uganda) gekomen.
In de veronderstelling dat hij rijke ouders zou hebben, vroeg ik hem waar het vliegveld lag en hoe je daar moest komen. Ja ik moest ook aan de terugreis denken en daar heb je natuurlijk wel een goed plan voor nodig. Reizigers onder elkaar zijn nu eenmaal open informatie bronnen. Jannes keek me verbaasd aan vliegveld? Hij was met de bus gekomen. Voor een paar tientjes uit Uganda. Kreeg een brok in m’n keel. 19 jaar voor onbepaalde tijd naar Afrika, les geven aan kindertjes en dan met de bus, alleen van Entebbe naar Lamu.M'n moeder zaliger zou er slapeloze maanden aan hebben overgehouden.
Dacht dat ik een bus reis had gemaakt.
Het was dus Jannes die ik opeens in alle drukte ontwaarde in het centrum van Mombassa
Jannes had inmidels bij mij de status van REIZIGER verworven.
Kortom : nah wie gehtst ”Jannes weet je een goedkoop hotel”?

De terugtocht

De terugreis was natuurlijk veel van dezeflde geneugten.
Overladen ferry boot, kreisende kinderen en veel lachende mensen.
Vreemd is hier wel dat ondanks de Islamitische gebruiken een kind de borst geven, in het openbaar, de normaalste zaak van de wereld is. Ik dacht nog om een speciale borstvoedig Burkha te gaan ontwerpen. Maar eerlijk gezegd dit uitzicht kon er ook wel mee door.
Zo’n terugreis ervaar je toch anders. Je gaat de ander kant op.
Je ziet andere zaken die je misschien miste op de heen reis. Een kudde (roedel, school) bavianen midden op de lokale snelweg. En gewoon blijven zitten die beesten!?
In zwart kroeshaar zie je de luizen veel beter dan in blond haar. Snottebellen drogen wit op tegen een zwarte huid. De meest verbazend is toch wel, ik heb dat nooit geweten, Afrikanen zijn koud. Althans sommige denk ik. Er zijn erbij die zweten als een otter en andere zijn kurkdroog. Bij dezeflde temperatuur natuurlijk. De vrouw naast mij raakte mij met haar arm, koud koel, en het was echt 50 graden in de bus. Bij mij liep het water overal en zij geen drup. Heel bijzonder zeker een genetische airco.
Het reisdoel was Mombassa busstation. Door 1 van de collega’s met veel reiservaring, all over the world ,was mij verzekerd dat dit de gevaarlijkste stad op aarde was. Nairobi heeft de bijnaam Nairobbery maar dit was veel erger. Verhaal over hoe mensen binnen vijf minuten volledig gestript waren, in de hoofdstraat en het meest gevaarlijk was wel de FERRY.
Minimaal met z’n tweeen en altijd in de auto blijven. Tja een gewaarschuwd mens telt voor twee. Mijn oude vertrouwde Lplanet kaart gaf aan dat de bus in de hoofdstraat zou stoppen.
Dan ga je allerlei gedachtes in je hoofd halen. Een bus is een heel veilig vervoermiddel.
Als er een ongeluk gebeurd ben je meestal niet alleen. Na verloop van tijd ken je iedereen.
Dan weet je ook dat tie van jou tas af zal blijven. Je krijgt altijd: of hulp of iedereen tegen je. Je hebt een gemeenschappelijk doel -de eindbestemming.
Voor terroristen hoef je hier niet bang te zijn. Ze kunnen nog geen autoband opblazen, gezien het aantal stilstaande auto’s met lege banden, laat staan een bus. In een vliegtuig is het ieder voorzich, kastje kijken headset op, zo snel mogelijk er zijn en daar zijn wel terroristen.
In de trein kan je nooit op gemak naar de plee. Je weet nooit wie er bij je bagage komt. In de bus gaat dat een stuk beter getuige de zeiksporen met bijbehorende lucht.
Bij het naderen van de stad bekruipt je dan toch zo’n onbestemd gevoel. Je moet eruit, je vrienden verlaten, geen idee waar je moet zijn. Dan slaat de fantasie op hol.
Ik zie allemaal toeristen, die een volledige striptease hebben uitgevoerd, onder leiding van woest uitziende Afrikanen, die ze door de straten opjagen naar een verschrikkelijk grote kookpot om aldaar..
De overgang is dan ook groot van de veilige bus naar de grote stad.
Je stapt uit, onmiddelijk je situational awereness op peil brengen, je 360 regelen met je rug tegen een muur is dat maar 180. Jaaha in het leger leer je heel belangrijke dingen voor als je op reis gaat. En dan , dan gebeurt er niets. Je hebt geen vrienden hier, die je voor een weinig zelfs niet naar de verdoemenis willen brengen. Niemand wil je telefoon lenen, je ranzige limonde aanbieden of in carterolie gebakken koekjes...
Zo onpersoonlijk. Is wel logisch ook, hartstikke druk . Wat een chaos. De weg oversteken, prima, maar wel met een geldige sporttest.
Zonnetje geschoten richting bepaald. Naar de zee, die is bijn nooit te missen ,maar ter plekke helaas niet zicht baar, op zoek naar een bed.
Op reis doet zich een wonderbaarlijk verschijnsel voor "De tweede ontmoeting"
Het is geen wetmatigheid maar het gebeurd altijd. Je komt iemand na verloop van tijd, ongepland voor een tweede keer tegen.
Zo ook Jannes

Jannes

Barbara

Nadat Barbara het strand opvloog om de investering van de afgelopen drie dagen- feesten met de Heer- als een pleng offer op het strand te deponeren zag Valerie haar kans schoon.
Ze moest op reis naar het binnenland. Een moeder met een kind, behept met eliphantitus.
Was geloof ik nog in het vuur gevallen ook. Wel twee dag reizen van hier. Ik dacht nog: met de bus of lopend? In beide gevallen had ik een dokter dichterbij gezocht.
Maar vooruit dit is Valerie. Wat zich heel vaak voor doet in deze gesprekken is de -uit eindelijke vraag om geld. De een verpakt z’n verhaal wat beter dan de andere.
Nieuwste trend is de volgende. Na een inleiding van hoe gaat het waar kom je vandaan waar ga je naar toe? Vindt men het nodig om overzichzelf te gaan praten!? Vanuit het niets komt er een zieke moeder een ongelukkig broertje een kreupele ezel of een kapotte auto.
Nooit een zuster als hoer of een broer als junk. Schijn je hier niet te hebben.Nou die zieke moeder kende ik al van 25 jaar geleden, toen woonde ze in Sinai. De opmerking dat ik blij ben- dat het nog zo goed gaat met haar en leuk dat ze inmiddels naar Kenia is verhuisd- valt meestal niet.
Het verhaal kreeg anno 2009 echter een voor mij nog ongekende wending.
AL deze problemen zijn op te lossen! Een telefoon!!. Een celfoon kan aan al deze ongemakken een einde maken. Nadat men in Afrika heeft ontdekt dat westerlingen werken en efficientie belangrijk vinden, zijn dit de key argumenten. Als ik nu een bijdrage zou doen van zeg 1000 shilling dan kan daarvoor desnoods een 2e hands phone voor worden aangeschaft. Dat bespaart de tijd van de langdurige busreis en kan er in die tijd gewerkt worden das veel eficienter. Ik was verbijsterd hoe multidiciplinair deze oplossing is. Natuurlijk weet ik wel dat tie z’n moeder niet gaat bellen z’n ezel niet aan de lijn krijgt en z’n broertje ongelukkig blijft. Maar toch ,er is overnagedacht.
Het tegen antwoord, dat je geen phone nodig hebt, past niet in de denkwereld van de huidige Afrikaan. Zelfs niet als ik uitleg dat Nederland zo ver onder de zeespiegel ligt dat alle telefoon stralen er over heen gaan en je dus helemaal niet mobiel kan bellen vanuit het buitenland.Dat gaat allemaal met kabeltjes. Dat we daarom nooit een celfoon bij ons hebben op reis en hij inderdaad niet kan bellen met mijn toestel naar z’n moeder broer of wie dan ook.
Teleurstelling alom. Bij Valerie moest dat netter worden uitgelegd. Net nadat ik was uitgekeken op Barbara haar pogingen de trap weer op te komen vertelde ik dat ik heel druk was met ontwikkeling van het dorp. Ik moet tijdig naar bed. s’Nachts moet er gevist worden zodat er morgen weer gegeten kan worden. Niet geheel onbelangrijk in Afrika als je de berichtgeving volgt hier ter plaatse. Na innig afscheid genomen te hebben van de combinatie BRD/DDR. UK. KY en de bedankjes in ontvangst te hebben genomen voor mijn goede werken als vistechniek verbeteraar, hetgeen zeker ten goede zou komen aan de ontwikkeling van Shella, kon ik mij ter ontnuchtering van twee bier terruste begegeven om mezelf op te maken voor de laatste vistocht en terugreis.

Valerie

Lamu City hoofd straat.

Shella was het visparadijs, zon,zee,zuipen. Door het nare werkrooster, snachts vissen, overdag vrij moest er wat geschoven worden in de ZZZ tijden. Na het verkopen en schoonmaken van de vis is het tijd voor ontspanning. Een paar, niet te veel, km barefoot over het strand. Ff zwemmen en dan op naar het terras van een dichtbij gelegen hotel. Kamertje met bed kost daar 350$.. per nacht. Mijn god wat je daar allemaal niet voor moet doen zo’n hele nacht om dat terug te verdienen? Met slapen haal je dat er niet uit. Ik zou de hele nacht wakker liggen van zo’n bedrag.
Maar de services in zo’n hotel is fantastisch. Nootjes gratis, je bierfles van tafel gehaald voordat je de BTW eruit hebt. Doen ze waarschijnlijk omdat het anders te lauw wordt en op ieder hoek van het terras staat een keurig geklede ober te wachten, op een vingerknip. Helemaal mijn stek. Zeker omdat een biertje maar 3$ kostte. De setting vond bij toeval plaats. Maakte kennis met Bernd een Duitser uit Berlijn.Was nog even bezig met z’n brunch. Wisselde even van gedachten, hoe het nu ging, 20 jaar na de val van de muur. Naast me, stond aan de andere kant van de tafel een halfvolle, halve liter en een gevulde peukenbak. Die ruimen ze dan weer niet zo snel op . En daar kwam ze- blond, wel maintained- de eigenaresse van het bier en gedoofde peuken. Ze stelde zich voor als Valerie. Obvios POSH, R.P. accent. Waar ik dan wel vandaan kwam? Ik heb wat moeite met die vraag als ik op reis ben. Moet ik nu de laaste plaats noemen waar ik geweest ben waar ik geboren ben of alle plaatsen er willekeurig tussenin. Ik besloot voor Sudan te gaan. Khartoum.
Wat bleek, wat leuk, ze had een neefje in Engeland en dat was een achter, achter, achterkleinkind van Gordon. Gordon was een hero hij had het beste voorgehad met Sudan en had hele goede plannen voor Sudan. Het lag op het puntje van mijn tong om haar kond te doen van de mogelijkheid dat de oorspronkelijke bewoners daar anders over dachten.
Bleek ook wel toen de Sudanezen destijds hun ongenoegen duidelijk hadden gemaakt, lag z’n lichaam in de Nijl en stak z’n kop op een speer, geplaatst op het bordes van z’n voormalige residentie.
Maar zoiets zeg je niet.Je haalt aan, dat het Kitchener met onder zijn hoede ene Churchill het enige tijd later toch maar mooi gelukt was, om in opdracht van de Queen orde op zaken te stellen.En daarbij de voormalig overwinnaar van Gordon de Madhi als genoegdoening ook maar in de Nijl smeten. Ik vroeg me af wat zij van de Ruyter zou vinden. Die zeilde immers door en navigatie foutje een veiligheids ketting doormidden in Londen.
Van paniek schoot hij wat omzich heen, waarbij best wel een aantal schepen zijn gezonken.Door de dichte mist kon hij de weg niet teugvinden, stuurde zijn mannen de kant op om de weg terug vinden. Die mannen vonden dat natuurlijk niets. Van weeromstuit gaven ze iedere maagd een ander status en na een genoten maaltijd werd het tafelzilver meegenomen, zodat niemand hoefde af te wassen.In het Engels heet dat Rape and Plunder.Nadat ze eindelijk bij Harwich waren aangekomen hebben ze nog een in nood verkerend schip naar Nederland gesleept en werden zo de grond leggers van de lijn HvH Harwich. En dat wisten de Duitsers ook.Dat van deRuyter. Toen zij bij ons enige tijd aan het logeren waren en kuilen in het zandstrand groeven wilden die U.K.dommers daar opeens ook een kuil en moesten wij ansight kaarten met zegeltjes van de Ruyter plakken. Natuurlijk moest Bernd daar van weten. Zijn vader moet de leeftijd hebben gehad dat hij dapper meebouwde aan kuilen, bunkers en Atlantic walls. Ik nam nog een biertje. Zeker nu Brend begon over de mislukking van de integratie tussen oost en west na de val van de muur. Dat was koren op de molen van Valerie. Dankzij die gebeurtenis 20 jaar geleden ging het slecht met de Britse economie. Pond kelderde, haar bezittingen waren minder waard en de euro bleef maar stijgen.Allemaal de schuld van de hereniging van Duitsland
Het gesprek werd gered door..Barabara. Bloedmooi, zo’n 25 jaar lentes , in kennelijke staat verkerende, Keniaanse. Ze was van binnen en van buiten in de Heer. Haleluja prais de lord en strontlazerus. Na ons alle het enig koningkrijk ingeprezen te hebben, bleek zij, van haar zijde, Valerie haar beste vriendin. Geen beter mens dan Valerie. Al 20 jaar verzorgde Valerie de mensen op het eiland.Kraamhulp, brandwondenverzorgster en pillen verstrekster.
Ja ja die kwamen helemaal uit de UK, die pillen, dat was tenminste kwaliteit, beter dan het inferieure spul uit India. Deerniswekend was het om te horen dat je de mensen hier geen drie pillen kan geven. Ze delen deze Uk kwalitiets pillen onmiddelijk met hun familie en vrienden.Wat van Valerie kwam is voor een ieder goed, ongeacht je afwijking. Om dit onbedoelde gebruik te voorkomen had ze een pillen ronde ingesteld. Driemaal daags ging ze op pillen uitdeelronde. Intussen ging het gesprek tussen voormalig BDR/DDR en Nl over de werklust van de Ozies. Onbegrijpelijk dat de Ozies terugverlangde naar het communisme.
Barbara die waarschijnlijk het woord commune verstond, prees ons tot grote ergernis van Brend, onmiddelijk de hemel in. Er kwam geen eind aan haar preek. Was jammer dat haar verhaal niet in de context van muur en werklust paste, want hoe je het wendt of keert Barabara had voor alles de universele oplossing. De Heer.
Het bier, m’n tweede al en het was nog niet eens twaalf uur in samenhang met medicijnen slaapgebrek, alcoholischegeheelonthoudingsverschijnselen en de aanslag op m’n diplomatiek energie niveau, begon me aardig parten te spelen.