De terugtocht

De terugreis was natuurlijk veel van dezeflde geneugten.
Overladen ferry boot, kreisende kinderen en veel lachende mensen.
Vreemd is hier wel dat ondanks de Islamitische gebruiken een kind de borst geven, in het openbaar, de normaalste zaak van de wereld is. Ik dacht nog om een speciale borstvoedig Burkha te gaan ontwerpen. Maar eerlijk gezegd dit uitzicht kon er ook wel mee door.
Zo’n terugreis ervaar je toch anders. Je gaat de ander kant op.
Je ziet andere zaken die je misschien miste op de heen reis. Een kudde (roedel, school) bavianen midden op de lokale snelweg. En gewoon blijven zitten die beesten!?
In zwart kroeshaar zie je de luizen veel beter dan in blond haar. Snottebellen drogen wit op tegen een zwarte huid. De meest verbazend is toch wel, ik heb dat nooit geweten, Afrikanen zijn koud. Althans sommige denk ik. Er zijn erbij die zweten als een otter en andere zijn kurkdroog. Bij dezeflde temperatuur natuurlijk. De vrouw naast mij raakte mij met haar arm, koud koel, en het was echt 50 graden in de bus. Bij mij liep het water overal en zij geen drup. Heel bijzonder zeker een genetische airco.
Het reisdoel was Mombassa busstation. Door 1 van de collega’s met veel reiservaring, all over the world ,was mij verzekerd dat dit de gevaarlijkste stad op aarde was. Nairobi heeft de bijnaam Nairobbery maar dit was veel erger. Verhaal over hoe mensen binnen vijf minuten volledig gestript waren, in de hoofdstraat en het meest gevaarlijk was wel de FERRY.
Minimaal met z’n tweeen en altijd in de auto blijven. Tja een gewaarschuwd mens telt voor twee. Mijn oude vertrouwde Lplanet kaart gaf aan dat de bus in de hoofdstraat zou stoppen.
Dan ga je allerlei gedachtes in je hoofd halen. Een bus is een heel veilig vervoermiddel.
Als er een ongeluk gebeurd ben je meestal niet alleen. Na verloop van tijd ken je iedereen.
Dan weet je ook dat tie van jou tas af zal blijven. Je krijgt altijd: of hulp of iedereen tegen je. Je hebt een gemeenschappelijk doel -de eindbestemming.
Voor terroristen hoef je hier niet bang te zijn. Ze kunnen nog geen autoband opblazen, gezien het aantal stilstaande auto’s met lege banden, laat staan een bus. In een vliegtuig is het ieder voorzich, kastje kijken headset op, zo snel mogelijk er zijn en daar zijn wel terroristen.
In de trein kan je nooit op gemak naar de plee. Je weet nooit wie er bij je bagage komt. In de bus gaat dat een stuk beter getuige de zeiksporen met bijbehorende lucht.
Bij het naderen van de stad bekruipt je dan toch zo’n onbestemd gevoel. Je moet eruit, je vrienden verlaten, geen idee waar je moet zijn. Dan slaat de fantasie op hol.
Ik zie allemaal toeristen, die een volledige striptease hebben uitgevoerd, onder leiding van woest uitziende Afrikanen, die ze door de straten opjagen naar een verschrikkelijk grote kookpot om aldaar..
De overgang is dan ook groot van de veilige bus naar de grote stad.
Je stapt uit, onmiddelijk je situational awereness op peil brengen, je 360 regelen met je rug tegen een muur is dat maar 180. Jaaha in het leger leer je heel belangrijke dingen voor als je op reis gaat. En dan , dan gebeurt er niets. Je hebt geen vrienden hier, die je voor een weinig zelfs niet naar de verdoemenis willen brengen. Niemand wil je telefoon lenen, je ranzige limonde aanbieden of in carterolie gebakken koekjes...
Zo onpersoonlijk. Is wel logisch ook, hartstikke druk . Wat een chaos. De weg oversteken, prima, maar wel met een geldige sporttest.
Zonnetje geschoten richting bepaald. Naar de zee, die is bijn nooit te missen ,maar ter plekke helaas niet zicht baar, op zoek naar een bed.
Op reis doet zich een wonderbaarlijk verschijnsel voor "De tweede ontmoeting"
Het is geen wetmatigheid maar het gebeurd altijd. Je komt iemand na verloop van tijd, ongepland voor een tweede keer tegen.
Zo ook Jannes

Jannes