Rochels en ander viezigheid 2

Op naar de volgende plaats, Malinda. Stipje op de kaart aan het water.
Na uitbundig afscheid genomen te hebben van de vele vrienden die me allemaal tegen betaling op de bus wilde zetten eindelijk een beetje rust in de chaos. Dacht ik. Drie blerende kinderen met twee meisjes, vrouwen, ik weet niet of het de moeders of oppassers waren op de achterbank. De bus stuiterde en hotste over de toch wel saaie weg. Hier en daar wat bomen en vooral aftandse en slecht onderhouden hutjes.
Plotseling (das altijd zo) was het raak. De bus maakt een stuiter en een van de drie kinderen ketste op en neer tussen het plafond en de bank waarbij hij lelijk met z'n knar tegen het stalen frame van de bank aan sloeg. Effe was het stil... toen begon het gekrijs Onmiddelijk begonnen de twee vrouwen in een tweestemmig koor synchroon aan het gekrijs te schelden-niet dat ik het schelden kon verstaan maar mimiek is in deze universeel-de chauffeur moest maar langzamer gaan rijden, begreep ik uit de conversatie van achter naar voor. Dat werd de conducteur allemaal te gortig. Hij maande de vrouwen om meer voorin te gaan zitten. Bus was nog aardig leeg s’morgens zo vroeg. De vrouwen weigerden! Ik zag de verbazing, verbijstering, verwondering over deze weigering op het gezicht van de conducteur. Zonder er nog woorden aan vuil te maken greep hij het jankende kind bij de linkerarm.Maakte een draai naar links waarbij het joch over enkele banken zweefde. Was onmiddelijk stil en werd vervolgens drie banken verder met een zwaai ingeparkeerd. Zo dat was 1. De andere twee volgenden zonder aanwijzigen. De vrouwen daarna. Ik keek dankbaar naar deze daadkrachtige man. Had ik een laptop bij me gehad, had ik onmidelijk een NS sollicitatie formulier uitgedraaid. Dit is wat we nodig hebben in Nederland een beetje orde en tucht in het O.V.
Hier leer je natuurlijk van. Nooit boven of achter de achteras van de bus gaan zitten. De bewegingen zijn daar nogal heftig. Nu de rust was teruggekeerd, kreeg ik wat meer aandacht voor mijn omgeving. De stoelen waren bekleed met een soort vilt aan de achterzijde. Sommige voorgangers hadden daarop hun rochelkunsten beoefend. Aan de gedroogde kleurschakeringen te zien moet er minstens 1 bloedrochelende TBC patient bij hebben gezeten. Een ander heeft wat groengelig’s uit diverse slijmholtes kunnen verwijderen. Iets met de bronchius misschien? Op de vloer lag alleen een beetje huisvuil en wat gedroogd braaksel. Mensen hier hebben nogals eens last van wagenziekte. Komt ook voor in Europa. De armleuningen waren bedekt met nylon vloerbedekking. Dat wrijft lekker met zo’n hortende en stotende bus. Na enige tijd komt er een blaar op je elleboog kort daarop is het vel weg. Dan, is er opeens alle ruimte -om een rijkelijk aantal bacterien toegang te verschaffen tot het lichaam. Up-date van het gele boekje is wel op z’n plaats na terugkeer.
Voor de rest is het alleen maar fun in zo’n bus. Niet betalen of te lang blijven zitten(zwart rijden) is: klappen. Moet je voorstellen eerst het volk dat gereserveerd heeft, vervolgens alles wat cash geld heeft-dan moeten er al enkelen genoegen nemen met een staan plaats voor de eerste 100 km- en als laatste helemaal gratis; de schoolkinderen die dat pokke end naar huis niet willen lopen. Nou deze bussen rijden echt rendabel. Nergens een bordje ‘max aantal pers’. Ieder gat is opgevuld met een kind, doodsangst in de ogen ,vanwege een mogelijke verplettering.
Ook nu komt het goed uit als je een beetje sterke lijflucht hebt. Hou je tenminste ruimte om te ademen. Maar ondanks deze gezelligheid komt het voor dat er iemand uitgezet moet worden. Dan komt er toch ruimte- om klappen uit te delen. Heel bijzonder, zo lenig als deze mensen zijn en de inzet van de conducteurs moet zeker niet onderschat worden. Echt ze zouden het goed doen in het NL se O.V.
Ze zijn geloof ik ook niet zo duur in het onderhoud.


De catering is uitstekend geregeld tijdens zo'n reis. Lekker warm fruit met hier en daar een vliegje. Recycling doet hier inmiddels ook zijn opmars. Voor een prikje een beverage in een hergebruiker
Het is niet ondenkbeeldig dat na het nuttigen hiervan een ander prikje moet worden gehaald.

Rochels en andere viezigheid

Reisverhaal Kenia
Het was weer even wennen. Je komt alleen het vliegveld af met een taxi.
Binnen vijf minuten ruzie met drie taxichauffeurs. Natuurlijk zijn ze allemaal mijn vriend als ze dat zeggen. Maar ik reis met de laagste bieder, in het geval dat ik moet betalen. Onderhandelen doe ik niet, ik vraag gewoon een ander. En deze was goed.
Hij bracht me tot in de bus, wat weer ten koste ging van een hoop vrienden op het busplein, die me ook op de bus wilde zetten. Tegen betaling uiteraard. De taxi chauffeur deed het gratis dus was hij mijn vriend. De rest dreigde de chauffeur dat hij nooit meer op het busplein mocht komen en ik nooit neer in de bus. 1 uur in Kenia en meer vredestichtende handelingen verricht dan drie maanden Sudan. Het is maar wat je als vakantie ziet. De eerste trip duurde maar twee uur.Bloedheet, stampvolle bus en eigenlijk geen idee waar ik terecht zou komen. Uit een 20 jaar oude Lonley planet had ik een kaartje gescheurd van Kenia. Kilifi leek me een plaatsje dat aan de kust lag. Bij het eerste bordje Kilifi uitgestapt en globaal twee uur op zoek geweest naar een betaalbare slaapplaats. Het water raakte op, blaren op m’n voeten er was haast geboden. Bij de eerste de beste aanbieding onder de 15 $ inclusief bier mogelijkheid (veel moslims) was de deal gesloten. Haastige spoed is zelden goed. Ook in deze, bier was prima. Kamer kon allleen bereikt worden door het woongedeelte van de eigenaar.
In het schemer donker zag ik een vrouw een kind de borst geven.Ze keek niet op of om bij binnenkomst. Twee kinderen lagen halfnaakt op de vloer te slapen. In een andere kamer werd door drie krijsende kinderen tv gekeken. De douche had een douche kop, maar geen water dat moest uit een teiltje. De lakens van het bed waren in koud water gewassen en voelden aan als vettige klamme lappen. Een flink aantal gaten in de klamboe voorspelden een stekelige nacht. Voor de rest kon het pandje wel een verfje gebruiken. Het stonk, maar dat deed ik inmiddels zelf ook. Dat moet je ook zou houden als je op deze manier reist. Het geeft je altijd meer zitplaats tijdens het vervoer.
Mensen blijven wat afstandelijker. De volgende morgen gewekt door een ADHD haan.
Khad hem met plezier gewurgd. De klamboe was inderdaad lek. Een een muisgrote geplette kakkerlak lag op de vloer. De eieren lagen weids rondom haar verspreidt. Niks van gemerkt. Moet haar geplet hebben tijdens de gang naar toilet. Tja je doet het licht niet aan voor de muggen en dan gebeuren er zulke ongelukken.

Nu even serieus 2

You remember the previous 'Nu even serious'?

A different point of vieuw given by Indias interrest in the regio. This is what Sudan has in common with the netherlands: so many people so many opinions. A positive or negative story will depent on who you ask.


INDIA’S INTEREST IN SUDAN

General
1. Geo Political Importance of Sudan. Napoleon said ‘The foreign policy of a country is determined by its geography’. Modern Sudanese history owes much to Napoleon. Area wise, Sudan is the largest nation in Africa. With a population of 33 million it is rich in agricultural, forest and mineral resources. The famed long-stapled Egyptian cotton is originally from the Gazeira district, south of the capital Khartoum. In taking a long-term approach to developing relations with Africa, India needs to look not just at South Africa but also at geo-politically crucial Sudan. The length of Sudan's borders is 7,687 kilometers. The bordering countries are:

CAR - 1165 km Chad - 1360 km DRC - 628 km Egypt - 1273 km Eritrea - 605 km

Ethiopia - 1606 km Kenya - 234 km Libya - 383 km Uganda - 435 km




2. Interestingly, Washington has kept a scrupulously correct distance from any involvement in the insurgency problems of Sudan. This is despite the fact that it views Sudan as a strategically important nation, both as protector of the southern flank of Egypt its primary Arab ally, and as a possible staging ground for any military operations mounted to protect the Middle East's oil fields. However, the same has not been the case with the Chinese. Both India and China are emerging economies. It is against this background that India’s interests are to be viewed in Sudan.

China’s Involvement in Sudan
3. Oil. China’s need for oil reserves for its growing domestic economy has caused its government to pursue investments in many countries of marginal stability and democracy, but its greatest oil success abroad has been in Sudan. China has distinct economic interest in Sudan as it imports seven percent of its crude oil from this country. China is present in Sudan through its National Petroleum Company in both exploration and the development areas along with Petronas of Malaysia. It will be quite relevant to see how China has been playing a proactive role in Sudan's development efforts. During about 45 years of Sudan's post-independence era, China has expanded its political and economic presence irrespective of the nature of the regime in Khartoum — autocratic or democratic.
4. Arms. Barring oil, China sees Africa as a lucrative market for its arm trade and Sudan in particular provides greatest opportunity for its arms market. Sudan’s arm forces have the strongest Chinese colour in this region. Even Ken Bacon of ‘Refugees International’ spotted evidence of Chinese weapons in Darfur conflict. China was not new to Sudan. By the time it invested in GNPOC in December 1996, it was already a familiar arms dealer to many Sudanese governments. The Nimeiri government (1969-85) bought weapons from China. But these purchases rose in the 1990s due to Sudan’s internal war and the promise of improved finances and enhanced international credit derived from its oil potential. Weapons deliveries from China to Sudan since 1995 have included ammunition, tanks, helicopters, and fighter aircrafts.
5. Infrastructure Development. Over a period of time, Chinese presence in the construction and development industry in Sudan and its contribution in the day to day requirements of common citizens of the country has grown significantly. There is a influx of “Made in China” brands across the entire country giving an idea of how quickly, crucially and significantly its role has manifested in the economy of the country.
Indian Perspective
6. Sudan had a high-profile relationship with India in the past. However, not much attention was being given by India to utilize the opportunity for being a partner in developing Sudan as such and in the bargain, enhance its presence in the African region. The decision to invest in Sudan's oil project has been the beginning of a more proactive Indian policy in a strategically crucial region.
7. Oil. The Sudanese Government identified 15 blocks for exploration and production with the aim of rapidly developing its nascent petroleum sector. The largest and most important of these — the UNITY and HEGLIG — are in the Al Muglad basin, some 800 km South West of Khartoum. The Muglad basin measures 1,200 km x 300 km with sediments reaching a depth of 16,000 m. The Melut basin, with an area of 65,000 sq km and a sedimentary thickness of up to 13,700 m, is still grossly under-explored. The third system — Blue Nile basin — has a total area of 66,000 sq.km and a sedimentary cover of up to 9,144 m. The other prospective areas are in the country's North West, bordering Egypt and Libya as well as the Red Sea coast. ONGC Videsh Ltd has thus a tremendous opportunity in this area. Moreover, there are also huge quantities of natural gas, discovered in the coastal areas of the Red Sea region bordering oil-rich Saudi Arabia. India is in talks with Sudan about increasing its energy interests there, the Indian government quoted in early Dec 09 of having invested more than $2.5 bn in the African state's oil over the past six years. The two governments also signed a deal in New Delhi to pave the way for increased oil production and exploration and infrastructure development.
8. Railways. As part of its attempt to help energy firms secure assets in oil-rich Sudan, state-owned Ircon International Ltd is assisting in developing a 180km rail link from Khartoum to Al-Masala-Mian through a soft loan extended by the Union government.
9. Agriculture. In addition to its unexplored oil fields, another greatest natural asset of Sudan is the Nile River (confluence of White Nile that flows from Uganda and Blue Nile that flows from Ethiopia) before entering Egypt. The areas in vicinity have a tremendous potential of being developed as agricultural land. India has both, the technology and the means to assist Sudan in this sector.
10. Infrastructure Development. After two decades of civil war and severe conflict in the country, Sudan presents an ideal opportunity for investments in infrastructure development to include medical and healthcare facilities, communication networks, education system and industrial development.
11. Indian Trade and Exports to Sudan. India is the second largest exporter to Sudan. India is everywhere in Sudan through the ubiquitous Bajaj auto-rickshaws, scooters, Tata buses and trucks, pumps and pharmaceutical products (not to mention Indian films) found in all towns and cities. India and Sudan have signed several agreements and memoranda of understanding. Agreements on economic, technical and scientific cooperation and cultural cooperation were signed in November 1974. Other cooperation agreements include science and technology, avoidance of double taxation, promotion and protection of investments, agriculture, small and medium industries, foreign office consultations etc. Investments in and loans to Sudan are estimated to be upwards of US$ 3 bn. To give a sustained focus to India-Sudan trade relations, the commercial focus is a non-exclusive five-plus-one policy. The five priority sectors in which India can respond to Sudan’s developmental requirements are infrastructure, agriculture, human resource development, information & communications technologies, and small & medium industries. The “plus-one” is commercially viable investment in the energy and manufacturing sectors (oil, electricity, gas, pharmaceuticals, small and medium industry). Major Indian exports to Sudan consist of engineering goods, ready-made garments, textile yarns, drugs/pharmaceuticals, plastics & linoleum products, rice, paper & wood products, tea / coffee, cosmetics & toiletries, rubber products and other primary products; whereas Sudan's primary exports to India encompasses raw cotton, sugar, leather, organic chemicals, raw hide and skin, as well as oil seeds and pulses. India is the third partner of Sudan in oil industry after China and Malaysia. There is a chance of developing natural gas in the Red Sea. Medical tourism is another possibility for India as it gains a good reputation in the field of health care and medical treatment.
12. Human Resource Development. Human resource development is supported by 40-odd universities, training institutes and research centers. India, whose involvement in Sudan goes back to the 1950s when the latter gained Independence, can contribute in a significant manner for the further development of these resources. A large number of Sudanese nationals see India as a most favored destination for higher studies. India has already initiated steps in this direction. Sudan is a major beneficiary of the Indian technical and economic cooperation (ITEC) programme and over 150 Sudanese nationals train in India annually. India trains Sudanese diplomats at the Foreign Service Institute in New Delhi and offers Graduate and Postgraduate scholarships. Over 20 Sudanese nationals are also given scholarships for higher studies in India. Over 30,000 Sudanese have graduated from Indian universities. About 5,000 Sudanese students study in India each year.
13. Indian Diaspora in Sudan. The settled Indian community in Sudan is about 150 years young. The first Indian, believed to be one Luvchand Amarchand Shah, a Gujarati trader who imported goods from India, probably came to Sudan from Aden in the early 1860s. When his business expanded, he brought his relatives from Saurashtra, who in turn invited their own friends and families. The Indian community grew and developed from the small towns in the Eastern parts of the country (Port Sudan and Suwakin). The early Indian pioneers moved into the interior of the country and settled down in Omdurman, Kassala, Gedaraf and Wad Medani. Two famous steel suspension rail bridges in Khartoum and Atbara were imported from India in the first decade of the last century and are still in use. The presence of Indians who have now adopted Sudan as their first home is an advantage for India to further boost her presence in the country.
Indian Interests
14. South Sudan post Referendum. The genesis of conflict between North and South Sudan has been economic discrimination of South Sudan inspite of the fact that it has a large reserve of natural resources. In the post referendum scenario, it is envisaged that majority of Sudanese nationals will opt for a separate South Sudan as an independent country. And therefore it is pertinent for India to engage South Sudan in the developmental activities now. Some headway has already been made in that direction. Indian tractors and three wheelers are increasingly evident in South Sudan. India opened its Consulate General in Juba in October 2007, the first Asian country to do so. Keeping in view the post referendum scenario in South Sudan, there is an increasing scope for engaging it by having military cooperation to include provision of military hardware, training military personnel in India and possibly establishment of military training team for training the nascent army of South Sudan.

15. Critical Interest. Oil exploration and infrastructure development.
16. Vital Interest. Human resource development and military cooperation.
17. Peripheral Interest. Agriculture, communication and trade.
Conclusion
18. Indian interest in Sudan has grown significantly in recent years. This is reflected in India's increased trade and investments in Sudan. Two factors that have generated such interest and encouraged Indian engagement are the signing of the Comprehensive Peace Agreement in January 2005 and the soaring economy. However, delay in the implementation of the peace deal and conflict in Western and Eastern Sudan pose serious challenges to the huge Indian interest. Lack of democracy and good governance has perpetuated the conflict and made peace unsustainable. Prolongation of such a situation is not in India's interest given its economic and energy stakes in Sudan. A prudent and proactive role on the part of India is necessary in order to address Sudan's concerns and challenges and thereby advance its growing interests in Sudan and African region. The post referendum scenario cannot be ignored and India needs to be proactively associated with all inclusive developmental activities in both North and South Sudan.

Nu even serieus

Dit is natuurlijk niet door mij geschreven. Ik zie het wel om heen gebeuren maar heb er geen mening over. Ieder land, ieder volk moet zijn eigen weg vinden naar een eerlijke verdeling en rechtvaardige bestuursvorm. Wij hebben er uiteindelijk 80 jaar overgedaan. Met nadien de nodige onderbrekingen door Fransen en Duitsers.
Hier zal het nog wel even duren voor dat het hier zover is.

Zuid-Sudan

De winst van de vrede valt het volk van Zuid-Soedan. zwaar tegen. De eigen leiders, de buitenlandse donoren, de hulpverleners, iedereen faalt.
Door onze correspondent
KOERT LINDIJER
Elizabeth doet boodschappen op de markt van Juba. „Twee euro voor die paar rotbananen”, jammert ze. „Belachelijk.” De vrouw in het markstalletje haalt haar schouders op: „Aan die absurd hoge prijzen kan ik niets doen. Alles komt uit het buitenland.”
Als Zuid-Soedan bij een referendum in 2011 voor onafhankelijkheid stemt, wordt het één van de allerarmste landen ter wereld. Behalve olie produceert het niets. Er is geen staatsapparaat, de bevolking heeft sinds de aanvang van de oorlog tegen het noorden in 1983 vrijwel geen onderwijs gekend en leeft, zoals een hulpverlener het uitdrukt „nog in de Middeleeuwen”.
Gedemoraliseerde buitenlandse hulpverleners in de hoofdstad Juba tonen lijsten met schokkende statistieken. Rond de 90 procent van de Zuid-Soedanezen is analfabeet, 97 procent heeft geen wc, één op de zeven vrouwen sterft tijdens de bevalling. Een kind van vijftien jaar heeft meer kans dat ze zwanger wordt en tijdens de bevalling sterft, dan dat ze naar school gaat. Er gaan drie keer zoveel kinderen naar school als enkele jaren terug, maar er is slechts één docent voor duizend leerlingen.
Hoe bouw je in die armoede op een zinderende savanne een staat op? Welke rol spelen buitenlandse donoren en een onervaren regering? Vijf jaar na de beëindiging van de oorlog zoekt iedereen naar antwoorden. Maar dat er nog weinig is bereikt, is duidelijk. En de kritiek groeit. „Buitenlandse donoren hebben in vijf jaar vrede hier weinig kunnen veranderen, we hebben gefaald in Zuid-Soedan”, beaamt het hoofd van een VN-organisatie.
Geld is niet de panacee. Donorlanden zegden in 2005 4,5 miljard dollar hulp toe en de autonome Zuid-Soedanese regering ontving de afgelopen vijf jaar ruim zeven miljard dollar aan inkomsten uit olie. Professor Barri Wanji is voorzitter van de Commisie voor Economische en Financiële zaken van het parlement in Juba. „Geldgebrek is het probleem niet. Dat kan het excuus niet zijn. Onze regering heeft gefaald. Ze heeft foute economische prioriteiten gesteld”, stelt hij vast. „Het is beschamend hoe weinig er is gepresteerd.”
De euforie over de vrede is al bijna vervlogen, de bevolking is teleurgesteld over het beperkte vredesdividend. Juba was nooit veel meer dan een verzameling modderwoningen met strodaken omringd door een handjevol gebouwen van cement voor de overheid en Noord-Soedanese handelaren. De nieuwe bestuurders van de voormalige verzetsbeweging, het SPLA, hebben de ministeries opgeknapt en buitenlandse hulpverleners vestigden zich in gekoelde containers. De meeste Noord-Soedanese handelaren pakten hun biezen, hun plaats is ingenomen door een vloed van Kenianen, Oegandezen en Ethiopiërs. Er ontstond een zeepbeleconomie die draait op uitgaven van 130 buitenlandse hulporganisaties. En er heerst een wild soort kapitalisme met buitenlandse investeerders die inferieur werk afleveren.
Oliedollars houden dit alles kunstmatig in leven. De overgrote meerderheid van de Zuid-Soedanezen heeft het nakijken, met voor sommigen een baantje als chauffeur bij een hulporganisatie, een karweitje als zandschepper in een wegenproject of een functie in een ministerie dankzij een familierelatie.
Op het platteland gaat het leven door alsof er sinds de zware oorlogsjaren niets is veranderd. In het dorpje Ibba, een paar honderd kilometer ten zuiden van Juba, ruilen keuterboeren maïs voor zout, gierst voor zeep. De hoge mangobomen leggen een genoeglijke schaduw over de hete aarde. „Tijdens de oogsttijd stikken we door de stank van rottende mango’s,” zegt de boer Paulino, „niemand komt ze kopen”. In de oorlog was Ibba afgesloten, maar nu is er weer een weg door het woud gehakt. Die weg wordt bereden door vrachtwagens uit Oeganda die hun waren naar Juba brengen. Maar in Ibba stoppen ze niet. In Juba drinken de rijken duur mangosap geproduceerd in Oeganda.
Zuid-Soedan is befaamd om zijn herdersvolkeren en majestueuze koeien. Maar in Juba importeert een Keniaan al het vlees, „want er is hier geen slachthuis”. Zoals ook alle vis wordt ingevoerd, hoewel de Nijl er vol mee zit. „We hadden de nadruk moeten leggen op de opbouw van een eigen productieapparaat”, zegt professor Wanji in het parlementsgebouw. „We hadden ons moeten concentreren op de aanleg van infrastructuur, opdat boeren hun gewassen naar de markt kunnen brengen. We hadden experts van buiten moeten aantrekken voor de ontwikkeling van industrie. We hebben ons onvoldoende gericht op sectoren die economische groei stimuleren.”
Tot aan de eens verafgelegen Berg van de Heksen is de savanne bezaaid met nieuwe gebouwtjes. Juba is een boomtown, in de zin dat het een chaos is. De stad oogt nog steeds als een smerig gat, met bruin water uit de kraan, ongezuiverd uit de Nijl. Regenwater voert de bergen afval naar de rivier, een vuilophaaldienst bestaat niet. Aggregaten ronken bij de ministeries, de hotels en de hulporganisaties en bij de paar sjieke huizen. De rest van de stad is na zonsondergang gehuld in duisternis. Maar de stofwolken zijn opgetrokken: Juba telt voor het eerst enkele asfaltwegen. Wild zwaaiende politieagenten regelen het verkeer op de kruispunten waar de dure terreinwagens van ambtenaren en hulpverleners zich verdringen.
Een minister wijst bij de luchthaven naar betonnen pilaren. Onafgemaakte bouwwerken. Ze tonen de invloed van de concurrerende buitenlandse maffia’s en hun plaatselijke handlangers. „De bouw voor een nieuwe vertrekhal ligt al maanden stil. We zijn belazerd, de buitenlandse ondernemer ging er met het geld vandoor,” zegt hij. Een Chinees bedrijf stampte twee jaar geleden binnen zes maanden een plastic paleis uit de grond, een hotel met de geluidsdichtheid van karton. De termieten vreten al de deurposten aan, de badkamers verzakken en zand dringt door de dunne vloer naar boven.
Zuid-Soedan trekt cowboykapitalisten aan. „Ze doen kortetermijninvesteringen die zich snel terugbetalen”, vertelt een econoom. „Alleen de bouw van een Zuid-Afrikaanse bierfabriek levert de Zuid-Soedanese economie iets op.” De wegenbouw ligt in handen van soms dubieuze buitenlandse bedrijven, zoals een Keniaanse onderneming die in Kenia zelf geen contracten meer van de overheid krijgt wegens haar ondermaatse kwaliteit. Buitenlanders kunnen in Zuid-Soedan snel rijk worden. Als ze gewillige ministers bereid vinden mee te werken. „Hoe kan het dat sommige collega’s van mij villa’s in Oeganda bouwen?” vraagt een minister zich af. „In onze dagen in de bush tijdens de guerrillastrijd executeerden we degenen die zich misdroegen. Waarom tolereren we het nu dan wel?”
Professor Wanji haalt een enveloppe met stoffige gierst uit zijn bureaulade. „Een hond zou dit nog niet eten”, briest hij. Het hoopje beschimmelde granen is onderdeel van tonnen voedsel die het ministerie van Financiën eerder dit jaar importeerde ten behoeve van een strategische voedselreserve. Het overgrote deel „raakte zoek”, het andere deel was van slechte kwaliteit. Maar er werd wel door ambtenaren aan leveranciers uitbetaald. De regering verloor door het corruptieschandaal ten minste 200 miljoen dollar. „Ministers zijn betrokken bij dit schandaal”, vertelt hij. „Onze leiders hebben geen schone handen, ze geven het slechte voorbeeld aan lagere ambtenaren.”
Corruptie tastte ook de rudimentaire banksector aan. De regering redde onlangs de Nile Bank, die ten onder dreigde te gaan wegens niet-afgeloste leningen. De leningen waren vooral verstrekt aan regeringsfunctionarissen. Al twee ministers van Financiën moesten opstappen wegens vermeende diefstal, maar geen enkele regeringsfunctionaris werd aangeklaagd.
John Luk is minister van Energie en Mijnbouw. Hij vraagt om begrip. „We hadden geen enkele ervaring toen we uit de bush kwamen”, zegt hij. „Het draait allemaal om het gebrek aan management. Het is een leerproces.” Tot vorig jaar huisde zijn ministerie in een soort schuur. „Er vallen zoveel dingen tegelijk te doen, we komen handen tekort.”
Het verleden wreekt zich op de bestuurders van de voormalige verzetsbeweging. Tijdens de oorlog was het SPLA vrijwel alleen bezig met vechten, gebieden werden op het Noord-Soedanese leger veroverd maar voor de bevolking zorgden de zuidelijke rebellen niet. Daar waren de buitenlandse hulporganisaties voor. Het SPLA richtte nauwelijks bestuursstructuren op, er waren geen scholen en geen burgerorganisaties. Het lot van de bevolking lag in handen van de hulpverleners, die voor miljarden dollars voedselhulp leverden. Het SPLA leerde niet te besturen, het ontbrak de opstandelingen aan een strategie voor economische ontwikkeling. „We zijn verslaafd geraakt aan hulp, we zijn niet meer gewend het zelf te doen”, merkt SPLA-parlementslid Henry Omai Akolawin op.
Ook de donoren treft blaam. Bij de twee grootste organisaties, de VN en de Wereldbank, werkte tot voor kort geen enkele econoom. De donorlanden richtten een Multi Donor Trust Fund op in 2005 voor „de wederopbouw”. „Tot de VN er twee jaar later achter kwamen dat er niets viel her op te bouwen”, vertelt de diplomaat. Want Zuid-Soedan moet vanaf de eerste steen worden opgebouwd. Voor die taak blijkt geen donor of ontwikkelingsorganisatie uitgerust. „Hoe kan je een staat bouwen, dat is de uitdaging”, zegt het hoofd van een VN-organisatie, „en die taak heeft geen supermacht of ontwikkelingsorganisatie waar dan ook ter wereld ooit met succes uitgevoerd”.
De bureaucratie van de donoren werkt verlammend. Een buitenlandse organisatie verstrekte tijdens de oorlog in SPLA-gebieden noodhulp en probeerde na de vrede haar medische faciliteiten aan de overheid over te dragen met geld van de donoren. „Dat lukte niet”, vertelt het hoofd van de organisatie. „Het neemt achttien maanden in beslag om goedkeuring te krijgen van het gemeenschappelijke donorfonds. Donorgeld stroomt ongelooflijk langzaam”. Professor Barri Wanji haalt zijn neus op over de donoren. „Welk donorgeld? Van alle beloofde hulp hebben we nog vrijwel niets gezien.” En een diplomaat beaamt: „Ook wij zijn teleurgesteld over de trage distributie van de donorgelden”.
De Zuid-Soedanese overheid begon zich er vorig jaar ernstig zorgen over te maken dat de winst van de vrede zo mager uitvalt, uit vrees het krediet onder de bevolking te verliezen. Er werd een noodoplossing gevonden. In samenwerking met de donoren werd het Soedanese Heropbouwfonds opgericht, om snel kleine projecten op het platteland te kunnen uitvoeren. Zonder vertraging door de bureaucratie van vooral de Wereldbank, die het gemeenschappelijke donorfonds voor Zuid-Soedan beheert.
Het een wedloop tegen de tijd geworden. Want ook op politiek terrein stapelen de problemen zich op. Volgend jaar moeten er verkiezingen in heel Soedan worden gehouden, gevolgd door het referendum over onafhankelijkheid in 2011. Buurlanden tonen zich ernstig bezorgd over de politieke en economische impasse in Zuid-Soedan. Ze overwegen zeshonderd ambtenaren te sturen om de Zuid-Soedanese ministeries te bemannen.
Tot overmaat van ramp zijn onderlinge conflicten tussen tribale groepen in het zuiden uitgebroken. Conflicten en droogte leidden samen tot honger en honderdduizenden ontheemden, en dat allemaal op een even grote schaal als tijdens de oorlog destijds tegen het noorden, die in januari 2005 met een vredesverdrag afliep. Hulpverleners staan opnieuw in de startblokken voor een grote noodoperatie. Die ingreep zal moeilijk worden, maar stukken gemakkelijker dan een staat en een economie uit de grond stampen

Dhow zeilen

Dhow zeilen
Voor de wind een melkmeid die niet gijpt.
De giek of wat je het ook noemt werkt voor de fok en het grootzeil. Hangt boven in de mast. Dit alles heeft niets te maken met het feit dat we aan de andere kant van de evenaar zeilen.
Het system is ingenieus vanwege zijn eenvoud als tuigage.De mast is schuin voorwaarst geplaatst en maakt deel uit van een gelijkzijdige driehoek. De tweede zijde van de driehoek wordt gevormd door 2/5 gedeelte van de giek. Het overige,3/5, steekt boven de mast uit en is het alternatief voor de voorste verstaging zoals bij ketch of toren getuigd.

De verhouding is nu als volgt: de lengte van de mast, aanknopingspunt bakstag en giek, is gelijk aan 2/5 van de giek die weer gelijk is aan de afstand tuussen onderzijde giek en onderzijde mast.De korte mast kent in rust dus alleen een bakstag. Mbv de bakstag wordt de voor de mast geplaatse giek speelruimte gegeven om van bakboord naar stuurboordzijde en vice versa gemanouvreerd te kunnen worden. Dit is noodzakelijk om de giek aan de lage kant te kunnen plaatsen. De eenvoud van het tuig systeem wordt een beetje teniet gedaan door het onhandige system om overstag te gaan. De giek moet ieder keer naar de lage kant worden gebracht.

Dat is een hoop gekloot om hem boven de mast langs te krijgen en onder langs een soort van boegspriet. Mij is verteld dat je het alleen moet kunnen. Tot nu zie ik altijd minstens twee personen aan boord. Op het moment dat de giek zich aan de lage kant bevindt wordt er een stag (touwtje) aan de hoge kant gezet. De verstaging aan de lage kant wordt gerealiseerd door 2/5 van het zeil.
Voor de wind wordt giek gekanteld zodat het als een sort van’ra’haaks op de mast staat. De punt van het zeil bevindt zich dan aan de onderkant. Door de schoot te vieren kan je het zeil een andere positie t.o.v de boot geven. Hierdoor kan je voor de wind makkelijk je zeil trimmen t.o.v de koers.
Voor wie het niet begrijpt.. zie foto’s.

Haul don't pull

You must haul not pull!
When you feel them nibbling you have to let it go first.
If you feel it fighting let it swim.
You are spoiling bait this way.
Wise lessons taught by skipper fisherman Ahmed.
Lamu Northern East coast of Kenya.
Just came across this place in a twenty year old lonely planet. First wanted to go to Somalia. Looking into the actual situation of that place. Pirates- chasing oil tankers at full speed- firing live rounds. One can hardly call that a nice place to dangle his bait.
So Kenya it was. By some luck I found a hotel owner who knew a fisherman instead of a tourist sailor.
During the first day I proved my seaworthiness. His both sons were hanging over the side. Puking there guts out. Green yellow salivary. When that came I offered them water. Not that I felt sorry for them. No way. They just don’t make that much noise if they have something to puke up.It was a fine skipper and father. Did not return to shore out of pity. They just have to get used to the sea, he said.
I fully agreed. Paid for it; so fish! Due to the sea sicknesses of his sons I caught more fish than them. So the skipper asked me, to fish the following night, during full moon.I happily agreed. Three nights we sailed out at three o’clock. Fishing till sunrise when the fish stopped feeding. Well the results…..

Kaarslicht bij de Thuisfront

Klaas zit nu op vakantie in Kenya als zijn vliegtuig op tijd vertrokken is vanochtend om 4 uur - ik gooi even een bericht van de thuisfront ertussendoor.
Gisteren een pakketje ontvangen van de Thuisfront Committee. CD heb ik nog niet beluisterd maar kaarslicht is altijd mooi natuurlijk. Ik zal mijn best doen om niets in de fik te steken (er zijn ooit diverse Kaarsen Incidenten geweest in Doorrrn...) Morgen ga ik deze marathon lopen.
(Ghostwriter Elma)

Hi Hen F.....Cricket

Sorry dear.

Of all places: El Obeid Sudan.

By your local reporter.

Indian transport Unit.

Commander is having tea! And thats all I know about cricket.

For the remaning readers: Kenya is the destination. till 5 December.

I may be some time.

Waarom en hoe doen we het?

AFRIKA
UN Mission in Sudan (UNMIS)
Rechtsgrond en mandaat. De juridische basis van UNMIS is VN Veiligheidsraadresolutie 1590 van 24 maart 2005 en de verlenging van het mandaat tot 30 april 2009 volgens Resolutie 1812 van 30 april 2008. UNMIS ziet toe op de uitvoering van de Comprehensive Peace Agreement (CPA). De CPA is en blijft de ruggengraat van de vrede in Soedan. Sinds de onafhankelijkheid van Soedan op 19 december 1955 is in dit land sprake van een slepend conflict tussen het islamitische Noorden, grotendeels beheerst door de (islamitische) Soedanese overheid en het deels christelijke, deels animistische Zuiden waarin met name de (rebellen)beweging – de Sudanese People's Liberation Movement (SPLM) – een grote rol speelt. Dit conflict wordt voortdurend verder gecompliceerd door (al dan niet tribale) lokale conflicten en de aanwezigheid van omvangrijke olievelden, voornamelijk in het gebied ten zuiden van de Noord-Zuid grenslijn van Soedan. Na vredesonderhandelingen tussen Noord en Zuid werd in 2002 het zogenaamde Machakos Protocol ondertekend; een principeakkoord over het recht op zelfbeschikking voor het Zuiden en over de scheiding van staat en religie. In 2003 en 2004 werd een aantal deelakkoorden gesloten op het gebied van militaire en veiligheidsaangelegenheden, de verdeling van de welvaart (in het bijzonder de inkomsten uit de oliewinning), de verdeling van de macht tussen Noord en Zuid en de positie van drie betwiste gebieden die geen deel uitmaken van het administratief-bestuurlijke Zuid-Soedan (te weten Nuba Mountains, Southern Blue Nile en Abyei). Uiteindelijk heeft dit geleid tot een alomvattend vredesakkoord, de CPA, dat op 9 januari 2005 werd ondertekend. De belangrijkste punten uit de CPA zijn:
- In 2009 worden nationale verkiezingen2 gehouden;
- De Sharia is niet van toepassing op Zuid-Soedan en op niet-moslims in het noorden;
- Zuid-Soedan krijgt tijdens de interim-periode van 6,5 jaar zelfbeschikkingsrecht, waarna
in 2011 een referendum wordt gehouden over onafhankelijkheid;
- De opbrengsten uit de oliewinning worden evenredig verdeeld tussen het Noorden en
Zuiden. Om het vredesproces te ondersteunen is op 24 maart 2005 de United Nation Mission in Sudan (UNMIS) gestart.
De implementatie van de CPA is een complex en tijdrovend proces en vordert langzaam. Waarnemers en politie (UNMO’s respectievelijk UNPOL’s) voeren hun taken ongewapend uit. Voor hun beveiliging is een beschermingsmacht ontplooid. De omvang, kwaliteit en professionaliteit van deze Force Protection-eenheden zijn toereikend om de vereiste bescherming te bieden aan het VN-personeel en om de opgedragen taken uit te voeren. De waarnemers en politie zijn volledig geïntegreerd in de sectorstructuur van de beschermingsmacht. De politiefunctionarissen kennen een afzonderlijke structuur onder leiding van de Police Commissioner, die deel uitmaakt van de staf van de Speciale Vertegenwoordiger van de VN. De UNMO’s voeren hun werkzaamheden uit in kleine teams waar ook vertegenwoordigers van de voormalige strijdende partijen deel van uitmaken. De UNMO’s richten zich op het in kaart brengen van de militaire situatie en integratie van de voormalige rebellen. Zij rapporteren hun waarnemingen aan de Force Commander. De UNPOL’s richten zich op capaciteitsuitbreiding en kwaliteitsverbetering van de lokale politie.
De Nederlandse bijdrage aan UNMIS bestond in 2008 aanvankelijk uit 15 militaire waarnemers en elf Marechaussees. Sinds begin 2007 maken ook vier civiele politiefunctionarissen deel uit van de Nederlandse (UNPOL) bijdrage. In het najaar van 2008 is vanwege bezuinigingen bij de VN het aantal Nederlandse waarnemers teruggebracht naar 12. Het kabinet heeft in het voorjaar van 2009 besloten de Nederlandse bijdrage aan deze missie te verlengen tot 13 april 2010. Alle deelnemende landen zijn evenredig gereduceerd in aantallen UNMO’s. De Nederlandse waarnemers en politiefunctionarissen (Marechaussee en politie) worden bij voorkeur en in overleg met de VN-autoriteiten ter plaatse in tweetallen ingezet. Nederland heeft voorts de deelname van vier officieren van de Joint Integrated Units (JIU) aan het Instituut Defensieleergangen gefinancierd.
De dagelijkse leefomstandigheden zijn zwaar als gevolg van het hete en vochtige klimaat, de
gezondheidsrisico’s en de vaak sobere huisvesting. Een uitzending van zes maanden eist onder deze omstandigheden veel van het uitgezonden personeel. De Nederlandse waarnemers en
politiefunctionarissen worden binnen de missie als zeer waardevol beschouwd voor wie het belangrijk is over diepgaande kennis van en inzicht in de situatie ter plekke te beschikken. Een kortere uitzendduur is daarom onacceptabel voor de VN en onwenselijk voor een goede taakuitvoering. 2 Recentelijk heeft de Soedanese nationale kiescommissie aangekondigd dat de verkiezingen niet in 2009 maar in februari 2010 zullen worden gehouden.
EVALUATIE.
Resultaat. De demilitarisatie van het grensgebied en de scheiding tussen het regeringsleger en de SPLA tussen Noord- en Zuid-Soedan is in 2008 grotendeels voltooid. De veiligheidstaken zijn formeel overgedragen aan de JIU en geïntegreerde politie-eenheden. Nochtans blijft de veiligheidssituatie precair, mede door de voor 2010 voorziene verkiezingen, het referendum inzake onafhankelijkheid in 2011, vertragingen in het Demobilization, Disarmament and Reintegration (DDR) proces en het door het Internationale Strafhof uitgevaardigde arrestatiebevel tegen President Bashir. In 2008 heeft een aantal kleinschalige maar gewapende incidenten plaatsgevonden. Deze incidenten hadden meestal een tribale oorzaak. Echter de “verplichte” samenwerking tussen het regeringsleger en SPLM in de JIU’s
heeft ook enige malen voor oplopende spanningen gezorgd in onder meer Abyei en Malakal.
Toekomst. Sinds 2009 levert Nederland, samen met het VK, een financiële bijdrage aan de JIUs voor basisvoorzieningen en –uitrusting. Nederland heeft voorts een financiële bijdrage aangekondigd voor de implementatie van de Demobilization, Disarmament and Reintegration strategie in de conflictgevoelige grensprovincies Blue Nile, Zuid-Kordofan en Abyei.
Conclusie. UNMIS draagt op succesvolle wijze bij aan de implementatie van het CPA. De komende twee jaar zijn cruciaal en vormen de lakmoesproef voor het CPA. In deze periode dienen de afbakening van de grenzen, de nationale verkiezingen en uiteindelijk het referendum in 2011 hun beslag te krijgen. Een voortgezette inzet van UNMIS is daarbij noodzakelijk. In de praktijk blijkt het goed gekwalificeerde Nederlandse personeel een zeer gewaardeerde, positieve invloed te hebben op het functioneren van de teams en de teamsites waarin zij werken.

Zo nu hoor je het ook eens van een ander! En geen plaatjes deze keer.

What are we doing here?

This.....and..... the after party.

*JIUs receive $600,000 worth of equipment in El Obeid
Source: United Nations Mission in Sudan (UNMIS)
Date: 03 Nov 2009

Sudan's Joint Integrated Units (JIUs) received much needed infrastructure equipment worth more than $600,000 at UNMIS' logistics base in El Obeid on 2 November, assisted by UNMIS through a Donor Trust Fund.
The equipment, including generators, water tanks and concrete mixers, was funded by the United Kingdom and the Netherlands, whose ambassadors attended the handover ceremony, along with representatives from the JIUs, Joint Defense Board (JDB) and UNMIS.
Addressing the ceremony, United Kingdom Ambassador Rosalind Marsden stressed the importance of JIU development, as they were a "symbol of trust and cooperation," essential for realization of the Comprehensive Peace Agreement (CPA).
Also speaking at the ceremony, Dutch Ambassador Norbert Braakhuis said, "Rebuilding trust is difficult if the peace agreement leaves loose ends and questions." He added that the JIUs played an important role in strengthening trust for stability and security, with elections scheduled for April 2010 and border demarcation nearing its final phase.
"The Joint Integrated Units are a symbol of national unity and integrity," UNMIS Force Commander Maj. Gen. Paban Thapa said.
UNMIS was mandated to assist with the development and deployment of JIUs across Sudan, Maj. Gen. Thapa stated, adding that 84 per cent of the forces' deployment had already taken place.
"The first project in reinvigorating the JIUs is the handing over of the equipment," Maj. Gen. Thapa later noted, adding that UNMIS would further support the units by developing their camps so that JIUs become more effective. "Time is short, we have to get this started as quickly as possible."
JIU Commander Maj. Gen. Yahya Khair said the equipment was essential for forces in remote locations, often without electricity and water. He added that more training was needed in the English language, administration, computer and military skills.
"This will give a push to the work of the JDB and the JIUs," said Maj. Gen. Salva Chol, chairman of the Joint Defense Board overseeing the JIUs' development. "It will lift the constraints of electricity and water points in areas hard to access."
The chairman noted that the units needed more support in transport, communication and training, including awareness-raising about the CPA and its protocols, as well as national elections.
Emphasizing the role of JIUs in election support, Ambassador Marsden mentioned that voter registration had begun on 1 November across the country, and encouraged the Sudanese population to register.
"Don't leave it too late because you won't be able to vote," the ambassador said, sending a message to the community at the ceremony, which was hosted by the Pakistani contingent in El Obeid, who along with the Indian troops offered logistical support in preparations for the equipment's handover.
According to the CPA, the JIUs will be the nuclei of Sudan's national army if it decides for unity in the 2011 referendum. If Southern Sudan secedes, the forces will be the core of the remodelled Sudan People's Liberation Army and Sudan Armed Forces respectively.

Dogs voor de liefhebbers

Wild dogs????
They hunt you down. Your heart will be pounding like a hammer. Once your on the ground the will start at your willy, if you are a man.
If you are a female you have a kind of head start towards your end.They dig themselves into the body. Aim for the entrails first. While you are screaming in agony and try to fight them off the leader digs himself deeper into your body. The pack is trampling over you. Biting arms legs face where ever they can but mostly aim for the skin of your tummy. When open they can go of with your guts. When they finally reach your heart or lungs: than you die. But not in Khartoum. Those are stray dogs.
Streetwise. Well at least a few of them. The leader is watching the traffic.
Before crossing, you see his head going from one side to the other.
Not as stupid as the home dogs, running after a tennis bal without realizing that cars are harder than dogs. When safe the pack will cross the street.
They are neither fat nor skinny. They look healthy and behave sociable.
This sociable thing can lead to sleepless nights. When one of the pack wasn’t streetwise enough and smacked into the bumper of a car the pack will help him to the side of street.
When it dies, sometimes they will howl all night. The next days you can smell the carcass 100 feet away. .

Tuc Tuc

F….Bloody Ben Hur is roaming the streets of Kharthoum.

Once the have set there aim, there is no way for diversion.
Spikes and triple triangular kind of knives, spinning on the side.
Too be the fastest deliverer you have to take many risks and right of way.
Stinking little engines. Broken exhausts pipes dirty windows and mad drivers
Welcome to Kharthoums public transport number one.
They have there own areas. You hardly see them crossing the bridges.
In the beginning I thought they had chapters. The black Tuc Tucs in our neighborhood. The greens in Omdurman. Either they intermingled or I saw it wrong.
I have seen gatherings places. The Tuc Tucs abandoned by there tikers probably off for a prayer. Scores of them. Pimped, simple, cargo style, old ones, battered ones and full dressers. Had this weird idea to embroider, them Tikers.
Tikers for Allah. Born to Tike
With your knees in the dessert breeze TFFT. etc
Some times it is just too hot for normal thinking.
It is just the UN who is not quite cooperating but you should imaging. Driving home with a thing like that. I studied the road already. North- trough the Nubian dessert up to Wadi Haifa. Boat into Egypt. It must be possible!

Loerikse weg maar dan in Sudan

tolerantie

Wandelend door de straten van Kharthoem begin ik me toch wel af te vragen hoe sommige zaken hier in elkaar steken?

Ik had al geschreven over de ZZPer. Er zijn sinds die dag alweer twee 'winkel ketens; verrezen in de eerste honderdmeter van onze straat.Niemand maakt zich er druk om. Zo ook niet over die kudde Geiten. Midden in de stad, paar straten van ons huis.
De relelatie met het tankstation en deze kuddegeiten heb ik nog niet kunnen ontdekken.
Misschien, heel misschien hebben ze hier wel ontdekt- hoe je van benzine geitemelk kan maken?
Moet je eens overnadenken.... hoeveel transport en andere kosten dat scheelt. Om in 1 keer van benzine, melk te kunnen maken. Maar waar het hier omgaat.. er is niemand die zich ook maar een momentje druk maakt over het feit dat ze de zooi onder schijten. De zon ontwijken door onder je geparkeerde truck te gaan liggen. De herders een fik stoken, naast het tankstation. Om daar een potje thee op te koken.
Waar ze van leven, geen idee? Die geiten vreten alles. Tot plastic zakken toe. Ik heb er bij menigeen al een uit z'n kont zien hangen! Mogelijk ook een hypermoderne recycling techniek met mbv diesel gestookte geiten? Je weet het niet? Kan die lui zo slecht verstaan.... als ik ze deze vragen stel. Maar goed we hebben meestal wat te lachen.
Dan komen we bij de stads Nomaden.
30% is dakloos stelt een voorlichtings sectie van de VN! Van 42 miljoen mensen is dat best veel. Bijna alle Nederlanders in verhouding.
Kan je als dakloze geboren worden? Als je nooit een dak hebt gehad omdat je ouders Nomads waren wat ben jij dan? Zwerfkindje, zonder vaste woon of verblijf plaats. Als 30% zo leeft, is het dan misschien normaal? Wat hier wel heel normaal is en dat moet ik in ons 'tolerante' Nederland nog maar eens zien of dat kan!?Je bouwt je tent gewoon tegen de eertse de beste beschutte plek. Mag rustig een ander z'n woning zijn. Je brengt vrouw kinderen en geiten mee. Toilet hebben ze niet nodig. Althans ik heb er nog geen gevonden aldaar terplekke. Wel wat anders!! En vervolgens blijf je daar weken. Ik heb nog geen ontruiming geobserveerd.In het stadspark bij de bushalte op het plein. Sterker nog een hele familie bivakkeert naast de tweede kamer?! Ik zie het al voor me.
Boer Koekoek destijds met z'n veestapel op het Binnenhof!
Of Klaas & Elma ergens tussen de Gooise vrouwen. Ik geef het tien minuten en dan wordt je preventief geruimd. Hier niet. Ik weet niet waar die tolerantie
vandaan komt. Maar het is wel interresant.
Binnenkort meer nieuws over de tolerante APK normen alhier.
Voel me er steeds beter thuis.
Maar ja die taal he' Van rechts naar links praten in plaats van zo als wij. Dat maakt het zo moeilijk hier.

Naga Temple

Ik link u even naar wat meer gedegen informatie http://en.wikipedia.org/wiki/Meroe. Stuk leerzamer dan mijn verhaal. Ook hier zijn we op ontdekkings tocht geweest. Niet dat er veel te ontdekken viel het ligt er immers al een paar honderd zo niet duizend jaar. Maar voor ons was het nieuw. Hoop geregel en gezeur om de juiste papieren te krijgen. Het heeft 1 van de collega's drie dagen gekost om met behulp van een gids(?) 1 papiertje te krijgen bij een museum, het welk u mogelijkerwijs misschien toegang gaat verschaffen tot de pyramides van Merowe en de tempel van Naga. De Ambassade vond er ook wat van en na enige tijd kregen we een formulier mee waarop min of meer stond ,dat in geval van, wij toch heel voortvarend geholpen moesten worden. Allemaal in heel beleefd en keurig Engels. Nou ben ik, nog geen Sudanees op straat, langs de weg en zeker niet bij een roodblok (-:)) tegen gekomen die ook maar een woord Engels spreekt. Laat staan dat tie het geschrevene kan lezen. In ieder geval stemt zo'n papiertje wel gerust.

Kan het altijd nog even vertalen. De reis is gewoon voorspoedig verlopen, dank zij deze gedegen papieren voorbereidingen.

Ik vind het altijd een momentje van bezinning waard als je op zo'n plek rondloopt.

Je vraag je af hoe ze in vredesnaam op het idee zijn gekomen om, in the middle of nowhere, een partij stenen te gaan verplaatsen. En als het er dan eenmaal staat wat doe je er dan mee? Ja er worden mensen in begraven. Maar wat heeft het voor zin om dan zoiets opzienbarends te bouwen als er niemand is om naar te kijken? Ongetwijfeld zullen ze in die tijd ook een zeker besluitvormings model hebben toegepast. Zo 1 waar alle belagrijke zaken als beschermd landschapsgezicht, deel uitmakend en opgaand in het grote geheel zonder dissonerend te zijn voor de omgeving etc. Dat zie je zo!

Natuurlijk hebben alle buurtbewoners inpraak gehad bij het tot stand komen van dit ruimtelijk ordeningsplan .De muziekant hielp me uit m'n dromen. Geen idee, hoe je op het idee komt om uitgerekend hier in deze gigantische desolate woestijn zoveel energie te verspillen met stenen sjouwen.

Camel market

At last

According the Bradt it should be in the West! The West is running from the North to the Southpole. So thats easy to find. The street, given on the map by theh Bradt was... the wrong one. A few weeks a go we spend hours driving around in a kind of very very huge.... village with sunbaked brick stone houses. All the same to us. Planted in blocks, separated by sand and gravel roads. There is no way I can discribe it. I was glad not beeing a postman overthere. Anyway, after harrassing the Ambassy, UN staff and locals with questions about camels we finally got- the same direction- West but another road to follow. A street streched for at least 15 km in a straight line, direction West.After 10 km the tarmac ended. But we pushed on over the gravel. Somewere on the first 10 k we had seen some camels but according the book it should be hunderds of them. When we finanly diceded to turn there was nothing more than- desert. It was THE West- we could see that by the sun.

Disappointed we returned and agreed to look at the place with a few camels.We wanted camels!!

After questioning the people about the place it seemed to be.... THE MARKET. Less than a hunderd camels were to be seen. Irritating camel drivers, asking for money for every picture we took. Lots of camel shite and other trash a stinking place.Well we found comfort in the fact that we solved the problem. Cars have taken over Sudan less need for Camels .

Could make a film about it: The last camels of Sudan.

Showing some camelburgers.

Boon in South Sudan

Ghostwriter Elma here again. Klaas is going south for a few days. To El Obeid. When I asked him what he was going to be doing there as I thought his work was based in Khartoum he replied:

"Nu ga ik wat doen wat niemand wilde doen. In het kader van een of ander project krijgen ze voor een paar miljoen materiaal. Dat moet ff verdeeld worden. Maar niemand wil personeel leveren en niemand weet hoe het moet (ik ook niet) maar het moet wel 2 november klaar want dan komen de generaals. Nou dat los ik wel op .... of niet. In ieder geval weer een vliegreisje stukje van het land zien foto's maken interessante mensen ontmoeten en niemand "dood schieten."

If anyone wants to read more about the recent history of Sudan there is a book about The Lost Boys of Sudan which has just been re-released. Dave Eggers ~ What is the What (Wat is de Wat) is written in the form of a novel but is the true story of one boy's journey away from his village after it was destroyed by government forces who believed that the villagers were supporting the SPLA (Sudanese People's Liberation Army). All the writer's earnings from the sale of the book go to development projects in the south of Sudan. I can't say that Dave Eggers is my favourite writer (he's not bad, but he does tend to drift a bit) but I certainly learnt a lot about the country that I didn't know before.

Dagje uit

Ed Damazin

Daar is tie dan. Toestel voor de belangrijke mensen binnen de UN. De Gulfstream van de VN

Natuurlijk wilde ik mee naar Ed Damazin. Er nog nooit geweest zijn vind ik een hele acceptable reden. Mijn collega dacht daar anders over. Voor hem hoefde het niet zo. Vroeg op en weinig belangrijke zaken. Het eerste ben ik met hem eens het laatste overkomt me vaker.

Inchekke voor 18 man duurt niet lang maar we nemen er wel 2 uur de tijd voor zodat we
tijd over hebben om eventuele laatkomers te vervangen voor wachtlijsters. Goed idee vind ik persoonlijk. Tot dat je wachtlijster bent en het vliegtuig altijd vol zit.

Het vliegen was een belevenis. Klein vliegtuig 18 man. Plaatsen moeten links en rechts verdeeld zijn anders hangt het vliegtuig scheef. De heen reis uitzicht over de blauwe Nijl. Alle cliches over hoe mooi de rivier als een zilver lint door het lanschap meanderd laat ik achter wege. Gewoon een bruine stroom door een kaal lanschap.Het bezoek was natuurlijk ergnuttig voor de beeld vorming. Soms vraag je je af hoeveel beelden je al gevormd hebt? De collega's waren zo vriendelijk om me rond te rijden in het dorp. Ik geef het toe je begint er aan te wennen. Veel van hetzelfde zoals Kharthoum. Maar hier loopt er meer vee. Over de weg door het dorp en het gaat alemaal heel goed samen met het verkeer. De reugreis was een goed voorbeeld van de VN. Samenwerking. Menigeen klaagt over de gang van zaken binnen de VN dat alles lang duurt niemand een beslissing neemt het normale geklaag. Bij de terugvlucht zag ik dat het heel goed kan. De piloot kan het vkliegtuig laten draaien door met 1 handel gas tegeven. Niets bijzonders met twee gaat ie rechtvooruit.Op de start baan werd met twee handels volgas gegeven. ik kon het goed zien zat bijna in de cockpit.

En opeens kwam daar het handje van de copiloot om de hoek.Deze hield de gashendels vast zodat de piloot de vleugel flappen kon verstellen. Normaal moet zo'n gashendel blijven staan..toch? Het zou niet best zijn als de gashendels terug zouden vallen.. dan wordt de landingsbaan te kort. Dit spel herhaalde zich een aantaal malen tot dat we los waren.

Daarna kon de piloot het alleen. Knap staaltje van samenwerken. Zeker ok bij de landing waar de hendels voorover vielen. Bij het landen is het de bedoeling dat je gas terugneemt denk ik.De landing was indrukwekkend. Voor het eerst kon ik, door de cockpit, de landings baan zien. De snelheid waarmee de grond op je afkomt... ja, daar mag je zeker geen fouten maken met het gashendeltje.Als TDer zou ik er wat van moeten vinden...gebrek aan onderhoud, vliegverbod en nog veel meer.Nu ik in de staf zit is dat anders. Grote lijnen daar stuur je op. We zijn van A naar B gegaan.

Ed Damazin International Airport. Aankomst vertrek taxfree shop.

Capaciteit op hoogtij momenten 20 passagiers

de ZZPer

De ZZPer
Natuurlijk ingeschreven bij de lokale KvK.In bezit van middenstands diploma.BTW nummer aangevraagd. Rivier, straat en ambulante handel toestemmings registratie formulier. Arbeidsongeschiktheids verzekering. Bedrijfs WA verzekering.Vestigings vergunning. Oppervlaktewaterverontreinigings aanslag voldaan. Copie recente jaarstukken afgelopen vijf jaar en de belastingstukken van de afgelopen 10 jaar. Ouderdomspensioen, kinderbijslag zelfstandigen aftrek, starterspremie verrekend.

Best wel gaaf hier. Kratje twee plankies plekkie in de zon, honderd telefoon kaarten 3 sloffen cigaretten. Zo verlopig daar zit ie dan de directeur grootaandeel houder van z'n eigen bedrijf.
Niks arbeidstijden wet. Slaapt in z'n eigen winkel. Geen bewaking nodig.



Als de busisnis goed gaat en ik denk dat zo is, er zitten wel 12 van deze ondernemers in onze straat en ieder week komt er wel 1 bij. Dan is de vervolgstap, de groente& fruit handel, in het midden en klein bedrijf. Personeel erbij ,waarschijnlijk familie en de uitbreiding is een feit. ook deze bussinis draait op basis van 24/7. Hoezo zijn deze mensen lui!?

De vragen die opkomen zijn natuurlijk; is dit erg is dit armoe zijn deze mensen slechter beter af dan de mensen elders?
Ze zijn altijd vrolijk of je nu een telefoonkaart komt kopen of een appel, eerst handen schudden, vragen hoe gaat het vandaag, betalen, weer handen schudden en lachen.
Echt 7 dagen in de week.

Eindelijk Vis!!

Na een uurtje vissen had ik een honderd man nodig om alles ff schoon te maken in deze hitte. :-)

Onze aandacht werd getrokken door de hoeveelheid mensen.

Daar moeten we beslist even kijken. Wat een lucht. Ooit op een zoutwater visafslag geweest? Voor zij die niet van die lucht houden heb ik hier nog een uitdaging. De zoetwater visafslag bij 40/50 graden. Tjezus wat een meur en vliegen. Je verbaast je dat er nog iemand vis wil eten in Sudan.

Helaas mochten we niet van een ieder foto's nemen. Mijn bud Ronald, was een dag in een soort van verbazing, verbijsterings shock. Op een betonnen verhoging worden de grotere vissen onschubt en van de ingewanden ontdaan. De restanten worden van de schoonmaaktafel geveegd en vallen zo'n handerhalve meter naar beneden. Onder die verhoging zat een man op z'n hurken in wat lompen gehuld. De drap van boven gleed over zijn rug en hoofd naar beneden. Hij leek zich er niet aan te storen was zelf druk bezig de kleinere vissen schoon te maken. Het leek op een vorm van slavenarbeid. Hij was letterlijk en figuurlijk de laagste van het laagste.

Ja ik vond het ook heel triest dat het te warm was voor een regenpak. Zo zien ze er immers ook uit in Zoutkamp!?

Wat een soorten vis. De knorhaan hadden we al ontmoet in Zambia.Kieuwvinnen zo scherp als scheermessen.

FF voelen natuurlijk!

Enorme voorns met kieuwvinnen in de vorm van een zaagtand.

Paar centimeter lang maar vlijmscherp. Karperachtigen, baarsachtigen en vele voor mij nog onbekende soorten. Voor de liefhebbers, ik ga hier nog een aparte studie van maken

Ieder koopman probberde natuurlijk zijn vis aan ons te slijten. Kieuw deksels werden opengesperd om te laten zien dat ze nog vers waren. Gelukkig konden we ons goed verstaanbaar maken. En beleefd bedanken. Ze spreken allemaal Nederlands op de vismarkt. Where you from? Holland! Ahhh Amsterdam.Basis voor een goed onderhandelings gesprek. Thee koekies en visballen werden van alle kanten aangeboden. Ik kon er goed van afblijven. Je beloofd iedereen dat je volgende week terugkomt voor de thee en overige geneugten. En vervolgens vertel je aan je collega's dat zij daar beslist op bezoek moeten om thee te drinken en vis te kopen.

Bij volgende gelegenheid gaan we kibbeling eten. De vers verkochte vis wordt gespoeld in een emmertje water waar al enige vliegen op drijven om vervolgens door een beslagje getrokken te worden om daarna te verdwijnen in een pan zwarte olie. En die olie lag er al een poosje schat ik zo in. Nadat hij gebakken is wordt de vis op een stuk kranten papier in een vitrinne geplaatst met warmhoudlampen. Toch een vorm van HACCP?

Omdurman: Arie de knaller&Leen Bakker

Arie de Knaller

Maar dan op z'n Soedanees. Heel veel proteïne extra in de vorm van vliegen.
Helaas is de slager niet te zien. Ziet er afschrikwekkend uit. Blood all over The place.
Een zoet weeïge geur. Het HACCP verhaal is hier duidelijk nog niet ingeburgerd. Ligt nog een groeimarkt voor cursussen en installaties. Aan de andere kant.. het gaat al honderden jaren goed. Geen idee hoeveel mensen hier ziek zijn van dit eten. Misschien zou het met het oog op de toekomst,als onze wereld tot een eind komt het beter zijn als we wat minder gevoelig zouden zijn voor die eeuwenoude bacterien. Ben dan ook sterk voornemens aan het eind van de tour te gaan BBQen bij de locale slager.










Leen bakker

In iedere straat vindt je er wel een. Twee bankstellen 8 stoelen en je hebt weer een filiaal.
Spul staat dag en nacht buiten. Over stoffig bankstel gesproken. Het zet je even aan het denken.
In Nederland de meubel boulevard. Vrachtauto's vol meubels worden op een lokatie gelost.
Vervolgen staan er honderden mensen in de file om de spullen te bekijken en eventueel te kopen. Door de enorme keuze moeten we vaak ook nog even naar een andere stad om onszelf van de juiste keuze te overtuigen. Hier niet, je wil het wel of niet. Je onderhandelt over de prijs en je hoeft niet verder dan het eind van de straat. Als je bij je buren op visite bent voel je je al gauw op je thuis. Het is net of je thuis bent. Zelfde bankstel.
Als zo'n filiaal op de fles gaat heeft dat weinig impact. Staan niet onmiddellijk honderden mensen op straat. Volgens mij kunnen zulke economieën recessies veel beter aan.